“Zonder grote doelen de zomer door”

Atletiek in tijden van corona, quarantaine en ‘social distancing’: meetings en clubtrainingen zijn afgelast, sporten in groep is verboden, onze geliefde piste in Huizingen is ‘op slot’. Het (atletiek)leven ziet er door Covid-19 plots helemaal anders uit. Ook onze OEH-toppers en de beloftevolle atleten van onze club moeten zich noodgedwongen aanpassen. Wedstrijden en competities verdwijnen van de kalender. Plannen, doelen en trainingsschema’s moeten worden bijgesteld. In de rubriek ‘QUARANTRAINING’ polsen we hoe onze atleten omgaan met deze ongewone situatie. Ook Bram Ghuys werkte graag mee aan deze reeks.

Hoogspringer Bram Ghuys had de zomer van 2020 aangestipt als het ‘seizoen van de grote doelen’, met als hoogste ambitie opnieuw zijn ‘oude’ niveau te halen na een wat mindere periode. “Het plan was om deze zomer voluit voor de grote kampioenschappen te gaan, de Olympische Spelen in Tokio en het EK in Parijs. Na de voorbije winter alles opnieuw op een lijn gekregen te hebben op het mentale vlak, wilde ik de komende maanden een goede basis leggen, proberen alles terug te laten ‘klikken’, om dan opnieuw op mijn niveau van 2018 te springen en naar die 2m30 toe te werken. Het uitstel van Tokio 2020 betekende voor mij langs de ene kant een ontgoocheling, maar voor de andere helft toch ook een opluchting. Door mijn ‘verloren jaar’ ging het wellicht heel moeilijk worden om mijn plaats op de ranking nog op te halen, anderzijds hadden we toch al tickets gekocht en het verblijf en de vluchten al geregeld. In eerste instantie leek het uitstel voor mij nog gunstig uit te draaien, met een EK waarop veel punten verdiend konden worden. Maar dat is nu helaas ook al verleden tijd: eerst kwam er de beslissing om de kwalificatieperiode voor Tokio en dus ook de mogelijkheid tot scoren van world ranking-punten te schorsen tot 1 december, vorige week volgde dan de definitieve afgelasting van het EK. Dat kwam hard aan, ik had echt nog gehoopt op dat kleine ‘lichtpuntje Parijs’, desnoods zonder publiek. Hopelijk blijven er in het najaar toch nog wat Belgische wedstrijden overeind. En daarna volgt natuurlijk alweer de winter, die voor een hoogspringer gelukkig even productief kan zijn. Hopelijk kan het indoorseizoen wel zo normaal mogelijk doorgaan.”

“Met het wegvallen van de grote afspraken, schiet er voor ons atleten niet veel anders over dan de basisconditie te onderhouden en wat alternatief te trainen. Gewoon verder doen met wat ik al bezig was dus. Door de annulering van de traditionele voorjaarsstage van de federatie in Turkije was al een belangrijk trainingsblok weggevallen, maar dat gemis heb ik redelijk goed kunnen opvangen door veel alternatieve conditietraining af te werken. Aangezien de Topsporthal en vele atletiekpistes gesloten zijn, moet dat nu in de straten van Gent of ergens in een parkje, wanneer ik wat ruimte of een zanderige ondergrond nodig heb voor bepaalde oefeningen. En voor de powertrainingen hebben we ons terras, gelukkig was het de voorbije weken goed weer. Het is telkens weer een heus spektakel voor de buren ook… We hebben wel fiks moeten investeren in een barbell en gewichten. Door de grote stormloop naar fitnesstoestellen online hebben we bovendien ook twee weken levertijd moeten uitzitten.”

(lees verder onder de foto's)

“Sinds half april is het toch ook de bedoeling om één keer per week een sprongtraining af te werken. Daarvoor kan ik terecht op de piste in Huizingen. Ik prijs me erg gelukkig dat wij topsporters van de overheid toch speciale toelatingen en faciliteiten hebben gekregen in deze uiterst moeilijke tijden. Ik besef dat we bevoorrecht zijn en ik ben daar dan ook zeer dankbaar voor. Ik was ook echt content om terug op die piste te kunnen staan. Gelukkig was ik het springen, ondanks de zware benen van het vele conditiewerk, nog niet verleerd. Het contact met de coach verloopt ook vlot. We krijgen onze ‘in ons kot’-schema’s doorgestuurd en we bellen vaak voor feedback. Soms film ik wat sprongen en die stuur ik dan door. Met de teamgenoten hebben we een Messenger-groepje om in contact te blijven. Af en toe nemen we ook alternatieve trainingsfilmpjes op die we dan doorsturen naar een bevriende atleet in Egypte, die we vorig jaar hebben leren kennen op een meeting in Duitsland en nadien een weekje bij ons is komen meetrainen. Zonder corona was hij wellicht ook deze zomer nog eens naar hier gekomen, maar dat gaat nu niet helaas. De motivatie is er zeker nog, misschien is die nu nog wel sterker dan anders. We maken er het beste van, focussen nu op het leggen van een brede basis, met de volle overtuiging om hier straks sterker en beter uit te komen.”

“Naast de sport verandert er gelukkig niet al te veel voor mij. Ik woon samen met mijn vriendin in Gent op een appartement met – gelukkig – een terras. In normale omstandigheden stond nu ongeveer wel een verhuis naar ons nieuwe stekje gepland, maar helaas hebben de werken daar ook wat vertraging opgelopen. We houden het hier nog wel eventjes vol. Contact met familie en vrienden gaat nu uiteraard allemaal via telefoon of videochat, maar aangezien we niet zo dicht bij de rest van de familie wonen, was dat eigenlijk al zo. Ik heb dit jaar ook tijdskrediet genomen op het werk om te kunnen focussen op de sport en intussen ben ik ook Blockchain Development aan het bijstuderen. Maar dat is een afstandsopleiding, de lessen kregen we toch al digitaal. Enkel de examens zullen nu ook online plaatsvinden en niet op de campus. Mijn vriendin, die ondersteuner is op een school, werkt nu ook elke dag van thuis uit. Een stevige relatietest dus, zo 24/24 en 7/7 samenzitten, maar die is heel goed aan het lukken, kan ik zeggen. We kunnen ook een gedeelte van onze trainingen samen afwerken en dat maakt het soms ook wel wat draaglijker dan alleen te moeten afzien.”

“Sport en corona… Het is een heel speciaal en zelfs wat delicaat onderwerp. Sporters verlangen er natuurlijk naar dat alles zo snel mogelijk weer zijn gewone gangetje kan gaan, maar tegelijk moeten we ook erkennen dat dit een wereldwijde crisis met erg zware gevolgen is. Een ellendige situatie die we niet zagen aankomen – en met z’n allen tot het laatste moment zelfs nog lacherig afdeden als ‘een stevig griepje’ – en waar we allemaal samen (apart) door moeten. Ik begrijp dat het soms individualistisch of misschien zelfs egoïstisch kan lijken dat wij atleten onze sport zo hoog op de prioriteitenlijst plaatsen, maar tegelijk is het voor ons ook een manier om met deze crisis om te gaan, vooruit te blikken naar de toekomst en de moed erin te houden. Ik ben heel benieuwd naar wat de blijvende resultaten van deze crisis zullen zijn op alle vlakken, zowel op economisch, humanitair, ecologisch en uiteraard ook sportief gebied…”

Tekst: Jan Barbé

Foto's: Maxime Delobel (voor Kalenji), Bram Ghuys