“Focussen op wat controleerbaar is”

Atletiek in tijden van corona, quarantaine en ‘social distancing’: meetings en clubtrainingen zijn afgelast, sporten in groep is verboden, onze geliefde piste in Huizingen is ‘op slot’. Het (atletiek)leven ziet er door Covid-19 plots helemaal anders uit. Ook onze OEH-toppers en de beloftevolle atleten van onze club moeten zich noodgedwongen aanpassen. Wedstrijden en competities verdwijnen van de kalender. Plannen, doelen en trainingsschema’s moeten worden bijgesteld. In onze serie ‘QUARANTRAINING’ polsen we hoe onze atleten omgaan met deze ongewone situatie. In deze aflevering geeft Lindsey De Grande een kleine inkijk in haar ‘lockdown life’.

 


Voor ‘halve fond’-loopster Lindsey De Grande, die sinds kort Tim Moriau als nieuwe coach heeft, is het in deze corona-tijden extra opletten. Sinds de zomer van 2011 voert Lindsey immers een moedige strijd tegen chronische leukemie. Haar ziekte is inmiddels wel onder controle, maar niet helemaal verdwenen. “Als kankerpatiënt behoor ik tot de risicogroep en dus moet ik heel voorzichtig zijn qua immuniteit. Ik neem geen enkel risico en blijf mooi alleen ‘in mijn kot’. Ook al uit persoonlijke bezorgdheid om zeker geen andere mensen te besmetten. Omdat mijn energiepeil dikwijls op een laag pitje staat en ik soms last krijg van zenuwpijnen, heb ik sowieso al een vrij ‘asociaal’ leven, waarbij ik eigenlijk niet veel buitenkom omdat ik mijn rust echt wel nodig heb. Op zich verandert er voor mij dus niet zo veel. Al is ons gevoel van vrijheid natuurlijk wel veel beperkter geworden en voelen simpele dingen als boodschappen doen telkens heel bizar aan. Mijn werk als kinesiste/personal coach ligt ook zo goed als stil, nu we van de overheid alleen maar de allernoodzakelijkste gevallen mogen behandelen.”

“Lopen is gelukkig nog wel ongelimiteerd toegelaten, op dat gebied hebben we als atleten wel geluk. Ook qua trainingsgewoonten verandert er voor mij niet heel veel. Soms train ik met m’n vaste looppartner, nu en dan fietst mijn mama eens mee, maar het grootste deel van mijn trainingen werk ik alleen af. Door mijn kiné-werk heb ik ook genoeg materiaal in huis voor stabiliteitsoefeningen, ik beschik over een loopband en ik kan indien nodig ook op de piste terecht. Die ligt op fietsafstand, dus dat is helemaal geen obstakel. Enkel het sociale aspect mis ik soms wat, want het is toch wel fijn om eens in groep te kunnen trainen of je trainer er een keertje bij te hebben. Maar via smartphone en social media kunnen we mekaar even goed volgen en steunen natuurlijk. Omdat er voorlopig toch geen wedstrijden gepland staan, werk ik nu gewoon verder aan mijn basis, met hier en daar ook ruimte voor een snellere prikkel. Ik had nog geen concrete stages gepland, dus op zich heb ik daar niets moeten schrappen. Al vind ik het wel zalig trainen in Sankt Moritz, er bestond reeds een plan om in juni of juli naar ginds te trekken. Voorlopig nog steeds een mogelijkheid, maar de kans is groot dat de grenzen dan nog gesloten zullen zijn. Misschien maar logisch ook, we zien wel.”

(lees verder onder de foto's)

 

 

De Olympische Spelen werden intussen verplaatst naar 2021, tal van meetings werden al geannuleerd, maar over het verdere verloop van de atletiekzomer blijven we voorlopig in het ongewisse. “Het uitstel van Tokio 2020 is een heel logische beslissing, vind ik. Het zou totaal onverantwoord zijn om in deze crisis, in deze chaos vast te houden aan de oorspronkelijke datum. Ook al begrijp ik dat het voor sommige atleten misschien even slikken was: de gezondheid van miljoenen mensen heeft echt wel voorrang op de sportieve dromen van enkele duizenden sporters. Het EK in Parijs staat voorlopig nog wel op het programma en ook de maanden juli, augustus en september – met bijvoorbeeld de Memorial Van Damme – zijn nog niet geschrapt, dus blijven er nog wel wat mooie uitdagingen open staan. Maar natuurlijk is er ook een zeer reële kans dat niks van dat alles zal kunnen doorgaan. Persoonlijk heb ik daar niet echt moeite mee, door mijn ziekte loop ik immers al jaren zonder specifiek doel en zonder te weten of ik überhaupt ooit nog mijn gewenste niveau zal kunnen bereiken of bepaalde wedstrijden zal kunnen lopen. Als je je sport met passie beoefent, vind ik het niet zo moeilijk om een vooropgesteld doel te verschuiven naar de toekomst. Ik heb altijd al gesport met de motivatie om mijn grenzen af te tasten, om het hoogst haalbare voor mezelf na te streven. Die ‘drive’ haal ik volledig uit mezelf, ik heb nauwelijks externe factoren nodig om me gemotiveerd te houden. Door mijn ziekte kan ik beter relativeren en makkelijker onderscheiden wat wel of niet belangrijk is. Waardoor ik ook besef hoe dankbaar ik mag zijn dat ik nog altijd kan blijven lopen. Ik zou ook kunnen kijken naar wat niet meer lukt of wat ik niet meer kan, maar daar zou ik niet gelukkiger van worden…”

“Zelf was ik aan 2020 begonnen met de wens om met een zo goed mogelijk gevoel te kunnen trainen en meer continuïteit in mijn trainingen te krijgen. Ik heb nog steeds veel last van mijn neuropathie en voel me vaak vermoeid, maar ik leef in de hoop dat ik deze aspecten steeds beter onder controle kan houden en dat ik daarnaast ook blessurevrij mag blijven. Mijn hamstring en mijn chronische achillespeesontsteking hebben ook nog steeds voortdurende aandacht nodig, maar dat hoort nu eenmaal bij topsport. Ik ken geen atleten die nooit ergens last van hebben. Aangezien ik pas vorige zomer voor het eerst sinds acht jaar opnieuw aan competitiesport kon doen, ligt voor mij de nadruk nog altijd op blijven progressie maken op training en dat harde werk ook vaker trachten om te zetten naar een beter wedstrijdniveau. Ik heb nog altijd als doel om het uiterste uit mezelf te halen en dus zo snel mogelijk te lopen, maar waar mijn grenzen precies liggen, is ook voor mij koffiedik kijken. Welke types van meer specifieke training kan mijn lichaam aan? Welk niveau van wedstrijden ben ik nog waard? Dat moeten we stap voor stap bekijken, maar elke stap voorwaarts is er één gewonnen. Uiteraard hoop ik nog aan de start van internationale kampioenschappen te verschijnen, maar tussen droom en werkelijkheid zit soms een groot verschil, zeker met mijn ziekte. En dus probeer ik vooral te focussen op wat controleerbaar is: op training zo goed mogelijk doen wat er van me verwacht wordt en erop vertrouwen dat dit zal leiden tot betere prestaties, tot een betere atleet. Ook belangrijk: plezier hebben in heel dat proces.”

“Het zou echt fijn zijn indien er deze zomer toch nog enkele mooie wedstrijden kunnen plaatsvinden, om zo alweer wat meer wedstrijdritme en -ervaring op te doen, verder te groeien als atleet en – wie weet – ook mijn chrono’s van vorig seizoen te verbeteren. Maar veel belangrijker is dat ‘we’ het virus onder controle krijgen en dat de wereld zich snel kan herstellen van dit drama. De impact van deze crisis op mens en samenleving is immens, véél belangrijker dan het al dan niet doorgaan van een competitie voor een atleet.”

Tekst: Jan Barbé

Foto's: Lindsey De Grande