“Garage omgebouwd tot krachthonk”

Atletiek in tijden van corona, quarantaine en ‘social distancing’: meetings en clubtrainingen zijn afgelast, sporten in groep is verboden, onze geliefde piste in Huizingen is ‘op slot’. Het (atletiek)leven ziet er door Covid-19 plots helemaal anders uit. Ook onze OEH-toppers en de beloftevolle atleten van onze club moeten zich noodgedwongen aanpassen. Wedstrijden en competities verdwijnen van de kalender. Plannen, doelen en trainingsschema’s moeten worden bijgesteld. In de rubriek ‘QUARANTRAINING’ polsen we de komende weken hoe onze atleten omgaan met deze ongewone situatie. Als allereerste aan de beurt: Vanessa Sterckendries.

Belgisch recordhoudster hamerslingeren Vanessa Sterckendries keek met heel veel ambitie uit naar 2020. “Het was mijn grote droom om me te kunnen plaatsen voor de Olympische Spelen in Tokio en het EK in Parijs. Doelstelling nummer twee was de hamer eindelijk eens voorbij de kaap van 70 meter te laten landen. Corona stuurt die plannen nu danig in de war. Via de European Throwing Cup in het Portugese Leiria eind maart en enkele andere buitenlandse wedstrijden hoopte ik wat punten te kunnen sprokkelen voor mijn ranking. Leiria werd echter één week voor vertrek afgelast en ook een mogelijk alternatief – een wedstrijd in Nederland – ging uiteindelijk niet door. Bijzonder jammer, want de hamer vloog heel ver op dat moment. Tijdens een wedstrijdsimulatie op mijn eigen privé-terreintje hier in Herent gooide ik 68m97. Dat zou een nieuw Belgisch record geweest zijn. Maar ja, met enkel de koeien als toeschouwers…”

“Ook het uitstel van de Spelen naar 2021 was even slikken voor mij. In eerste instantie dacht ik op die manier wat meer tijd en kansen te krijgen om op te klimmen in de ranking, maar intussen heeft de internationale atletiekfederatie World Athletics beslist om de ranglijsten ‘on hold’ te zetten tot 1 december 2020. Een nieuwe tegenslag dus. Let op, ik begrijp alle maatregelen en keuzes uiteraard wel. De volksgezondheid gaat voor! Maar nu niet in actie kunnen komen, is niet fijn. Ook het wegvallen van de Interclub, de plezantste wedstrijd van het jaar, was een domper. Stiekem hoop ik dat we straks toch nog een half zomerseizoen krijgen, vanaf juli of zo, want ik zou erg graag mijn harde werk van afgelopen winter willen omzetten in resultaten. Misschien kan het EK nog, maar ik vrees er eerlijk gezegd voor.”

(lees verder onder de foto's)

In afwachting blijft Vanessa uiteraard gewoon doortrainen, al is dat zonder concrete doelen niet elke dag even makkelijk. “Het is soms lastig om even gemotiveerd te trainen als in pre-coronatijden, dat geef ik toe. Maar het zou belachelijk zijn om al mijn inspanningen van de voorbije jaren zomaar weg te gooien. Ik blijf dus mijn Olympische droom najagen. Het moet nu gewoon even anders: ik heb gelukkig al een tijdje een eigen werpcirkel op een veldje van een boer, op amper 300 meter van mijn deur. Voor de specifieke werptrainingen zat ik dus al safe. Mijn springoefeningen doe ik op een nabijgelegen beachvolley-terrein. Verder hebben we onze garage omgebouwd tot krachthonk. Vlak voor de officiële lockdown heb ik op een tweedehandssite nog vrij goedkoop een Olympische halterstang en bumper plates op de kop kunnen tikken. Ik was de plotse stormloop op fitnesstoestellen en bijhorende woekerprijzen nog net voor. En met mijn coach Alex Malachenko heb ik bijna dagelijks contact, via technologische hulpmiddelen uiteraard, zoals iedereen tegenwoordig. Ik kan 80% van mijn ‘normale’ trainingen blijven doen en daar ben ik heel blij mee.”

Ook buiten de sport is het momenteel ‘anders leven’ voor Vanessa. “Ik zit braaf in ‘ons kot’,  samen met mijn mama. Niet altijd even gemakkelijk, haha… De weken voor de Paasvakantie had ik nog wat afleiding via mijn job. Ik werk op het secretariaat van een school in Zaventem. Mijn collega’s en ik moesten afwisselend een halve dag naar school om het onthaal te bemannen. De rest van de uren werd ingevuld met thuiswerk. Dat mis ik nu wel een beetje, maar volgende week kunnen we weer aan de slag. Vrienden ‘zien’ moet nu noodgedwongen via Skype-sessies, af en toe ga ik ook eens fietsen. En verder doe ik boodschappen voor mijn grootouders. Normaal loop ik daar bijna dagelijks binnen, nu al meerdere weken niet en dat voelt raar aan. Ik zet de boodschappen aan de deur, neem enkele meters afstand en dan doen we een kort babbeltje. Heel vreemd, maar het is niet anders. Samen moeten we erdoor. De groeten aan iedereen van OEH en hopelijk tot gauw!”

Tekst: Jan Barbé

Foto's: RingTV, Vanessa Sterckendries